تو کمان کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین همه ی غمم بود از همین که خدانکرده خطا نکنی + باید امشب بروم باید امشب چمدانی را که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند #سهراب